भेट 

-------------------

                   प्रयाग येथे एक खूप चांगले पंडित राहत होते. एकदा नेपाळचे राजे सामान्य वेशात पंडितांमगे फिरू लागले, माझ्या आजोबांचे पिंडदान करून द्या. माझ्या जवळ काहीच पैसे नाहीत. थोडेसे लाडू भरून आणलेत तेच दक्षिणा म्हणून स्वीकार करून घ्या. लोभी आणि पंडित पैशाची हाव असलेल्या पंडितांनी सामान्य वेशातील राजांना नकार दिला. अशा वेळेस एका पंडिताने पिंडदान करण्याची तयारी दर्शवली. तो म्हणाला, भाऊ ! पैशाची काही बाब नाही. मी पिंडदान करून देतो. त्या पंडिताने फाटक्या तुटक्या कपड्यात आलेल्या राजांचे पिंडदान पूर्ण करून दिले. यावर महाराज खुश झाले. त्या वेळेस ते त्याला म्हणाले, पंडितजी ! काही न काही दक्षिणा मी तुम्हास देणे लागतो. मी घरून काही लाडू आणले आहेत त्याचा तुम्ही स्वीकार केला. त्यानंतर राजा निघून गेला. पंडितला घरी जेवायला बसल्यावर अचानक लाडूची आठवण झाली. त्याने गाठोडे सोडून पाहिले असता तो चकित झाला. कारण त्या गाठोड्यात वीस सोन्याचे लाडू होते. 

तात्पर्य : कधीही कुणाला कमी समजू नये. कारण कोणत्या रुपात कोण असेल, याचा भरवसा नाही.